ДУША / SULIKO

სულიკო

(აკაკი წერეთელი)

 

საყვარლის საფლავს ვეძებდი,

ვერ ვნახე!.. დაკარგულიყო!..

გულამოსკვნილი ვტიროდი

„სადა ხარ, ჩემო სულიკო?!“

 

ეკალში ვარდი შევნიშნე,

ობლად რომ ამოსულიყო,

გულის ფანცქალით ვკითხავდი

„შენ ხომ არა ხარ სულიკო?!“

 

სულგანაბული ბულბული

ფოთლებში მიმალულიყო,

მივეხმატკბილე ჩიტუნას

„შენ ხომ არა ხარ სულიკო?!“

 

შეიფრთქიალა მგოსანმა,

ყვავილს ნისკარტი შეახო,

ჩაიკვნეს-ჩაიჭიკჭიკა,

თითქოს სთქვა"დიახ, დიახო!“

 

ნიშნად თანხმობის კოკობი

შეირხა ... თავი დახარა,

ცვარ-მარგალიტი ციური

დაბლა ცრემლებად დაჰყარა.

 

დაგვქათქათებდა ვარსკვლავი,

სხივები გადმოსულიყო,

მას შევეკითხე შეფრქვევით

„შენ ხომ არა ხარ სულიყო?!“

 

დასტური მომცა ციმციმით,

სხივები გადმომაყარა

და იმ დროს ყურში ჩურჩულით

ნიავმაც ასე მახარა

 

„ეგ არის, რასაც ეძებდი,

მორჩი და მოისვენეო!

დღე დაიღამე აწ ტკბილად

და ღამე გაითენეო!

 

სამად შექმნილა ის ერთი

ვარსკვლავად, ბულბულ, ვარდადო,

თქვენ ერთანეთი რადგანაც

ამ ქვეყნად შეგიყვარდათო“.

 

მენიშნა!.. აღარ დავეძებ

საყვარლის კუბო-სამარეს,

აღარც შევჩვი ქვეყანას,

აღარ ვღვრი ცრემლებს მდუღარეს!

 

ბულბულს ყურს ვუგდებ, ვარდს ვყნოსავ,

ვარსკვლავს შევყურებ ლხენითა

და, რასაცა ვგრძნობ მე იმ დროს,

ვერ გამომითქვამს ენითა!

 

ისევ გამეხსნა სიცოცხლე,

დღემდე რომ მწარედ კრულ იყო,

ახლა კი ვიცი, სადაც ხარ

სამგან გაქვს ბინა, სულიკო!

 

Душа

(Акаки Церетели)

 

Тражио сам гроб моје љубави,

нисам могао да га видим!.. Био је изгубљен!

Плакао сам горко

„Где си моја душо?!“

 

Приметио сам ружу у трњу,

која тек израста,

питао сам уз откуцаје срца

„Зар ти ниси моја душа?!“

 

Утихнули сјавуј

скривао се у лишћу,

пољубио сам слатку птицу

„Зар ти ниси моја душа?!“

 

Упозорио је песника,

додирнуо цвет кљуном,

зацвркутао и пропевао

као да говори: „Да, да!“

 

У знак сагласности славуј

затресе... одмахну главом,

а роса – бисер небески

бризну у плач.

 

Звезда би нас расплакала,

изашли су зраци,

– питао сам га са осмехом

„Зар ти ниси моја душа?!“

 

Потврдио ми је трептајем,

зраци су се бацили на мене.

Шапнуо ми је тад

поветарац и учинио ме срећним.

 

„То је оно што си тражио,

послушај и одмори се!

Дан и ноћ су слатки

и остани будан целу ноћ!

 

Троје ју је створило

- звезда, славуј, ружа.

Ви сте уједињени јер

заљубио си се у ову земљу.“

 

Мислио сам, нећу више тражити

гроб вољене,

нисам више навикнут на природу,

нема више проливања врелих суза!

 

Слушам славуја, миришем ружу,

са уздахом гледам у звезду.

И оно што осећам у том тренутку,

не могу да изразим језиком!

 

Поново ми је отворен живот,

који ми је до данашњег дана био горак и тежак,

а сада знам где си,

пребиваш на три места, душо!

 

(превео Гаврило Дошен)