Non so più cosa son, cosa
faccio
Non so più cosa son, cosa
faccio
Or di foco, ora sono di
ghiaccio,
Ogni donna cangiar di colore,
Ogni donna mi fa palpitar.
Solo ai nomi d'amor di diletto,
Mi si turba, mi s'altera il
petto,
E a parlare mi sforza d'amore,
Un desio, un desio ch'io non
posso spiegar.
Parlo d'amor vegliando, parlo
d'amor sognando,
All'acqua, all'ombra, ai monti,
Ai fiori, all'erbe, ai fonti,
All'eco, all'aria, ai venti,
Che il suon de' vani accenti
Portano via con se, portano via
con se ...
E se non ho chi m'oda, e se non
ho chi m'oda,
Parlo d'amor con me.
Не знам више ко сам ни шта
радим
(Лоренцо да Понте)
Не знам више ко сам ни шта
радим,
час сам ватра, а час лед.
Од погледа жена ја црвеним,
откуцаји прескачу свој ред.
На сам помен љубави и среће
променим се, узнемирим,
и жеља необјашњива креће,
о љубави да говорим.
О љубави говорим на јави,
о њој причам и у сну.
Води, фонтанама, цвећу, трави,
сенкама и ваздуху.
Говорим одјеку и ветровима
што носе звук мојих речи
празних.
А када све што знам кажем
свима,
говорим себи – као по казни!
(превео Гаврило Дошен)
(превео Гаврило Дошен)
No comments:
Post a Comment