САСТАНАК / L'APPUNTAMENTO

L’appuntamento
(Bruno Lauzi)
 
Ho sbagliato tante volte ormai che lo so già
Che oggi quasi certamente
Sto sbagliando su di te ma una volta in più
Che cosa può cambiare nella vita mia...
Accettare questo strano appuntamento
È stata una pazzia!
 
Sono triste tra la gente
Che mi sta passando accanto
Ma la nostalgia di rivedere te
È forte più del pianto
Questo sole accende sul mio volto
Un segno di speranza
 
Sto aspettando quando ad un tratto
Ti vedrò spuntare in lontananza
Amore, fai presto, io non resisto
Se tu non arrivi, non esisto
Non esisto, non esisto
 
E cambiato il tempo e sta piovendo
Ma resto ad aspettare
Non m'importa cosa il mondo può pensare
Io non me ne voglio andare
 
Io mi guardo dentro e mi domando
Ma non sento niente;
Sono solo un resto di speranza
Perduta tra la gente
 
Amore è già tardi e non resisto
Se tu non arrivi non esisto
Non esisto, non esisto
Luci, macchine, vetrine, strade
Tutto quanto si confonde nella mente
La mia ombra si è stancata di seguirmi
Il giorno muore lentamente
 
Non mi resta che tornare a casa mia
Alla mia triste vita
Questa vita che volevo dare a te
L'hai sbriciolata tra le dita
 
Amore perdono ma non resisto
Adesso per sempre non esisto
Non esisto, non esisto
 
Састанак
(Бруно Лаузи)
 
До сада сам толико пута погрешио да већ знам
шта данас готово сигурно
грешим у вези тебе,
али шта може да се промени у мом животу

ако погрешим још једном?

Било је лудо

што сам прихватио овај чудни састанак!
 
Тужан сам међу људима
који пролазе поред мене,
али чежња да те поново видим
јача је од суза.
Сунце ми осветљава лице,
знак наде.
 
Чекаћу до тренутка
кад угледам да се појављујеш у даљини.
Љубави, пожури, не могу да издржим,
ако не дођеш, ја не постојим,
не постојим, не постојим.
 
Време се променило и пада киша,
али сачекаћу.
Није ме брига шта ће свет мислити,
не желим да одем.
 
Гледам се и чудим,
али не осећам ништа.
Ја сам само остатак наде,
изгубљен међу људима.
 
Љубави, већ је касно и не могу да издржим,
ако не дођеш, ја не постојим,
не постојим, не постојим.
Светла, аутомобили, излози, улице,
све ме збуњује.
Моја сенка се уморила да ме прати,
дан полако умире.
 
Морам да се вратим кући,
мом тужном животу.
Онај живот који сам желео да ти дам,
измрвила си међу прстима.
 
Љубави, опрости, али не могу да издржим,
сада заувек не постојим,
не постојим, не постојим...
 
(превео Гаврило Дошен)